โรคฮันติงตันหรือ HD เป็นภาวะที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรมที่รักษาไม่หายซึ่งส่งผลให้เซลล์ประสาทบางส่วนในสมองของคุณตาย คนทั่วไปมักเกิดมาพร้อมกับยีนที่บกพร่องนี้ แต่อาการที่หายากมักจะไม่ปรากฏจนกว่าจะถึงช่วงปลายชีวิต อาการเริ่มต้นของโรคฮันติงตัน ได้แก่ ความซุ่มซ่ามการประสานงานที่ไม่ดีและความยากลำบากในการควบคุมมอเตอร์ที่ดี

น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองเป็นโรคนี้จนกว่าจะถึงขั้นวิกฤตและได้รับการรักษา ขั้นตอนการรักษาแตกต่างกันไปในแต่ละผู้ป่วยรายหนึ่งไปยังอีกรายขึ้นอยู่กับสภาพและปัจจัยอื่น ๆ โดยทั่วไปการรักษาจะดำเนินการโดยใช้ยาวิธีการผ่าตัดหรือทั้งสองอย่าง

การรักษาโรคฮันติงตันที่พบบ่อยที่สุดคือการผ่าตัด วิธีนี้ใช้ยาบางชนิดเพื่อลดขนาดเซลล์ประสาทที่รับผิดชอบในการเคลื่อนไหวและการควบคุมจิตใจ อย่างไรก็ตามการผ่าตัดมีความเสี่ยงเนื่องจากอาจเป็นขั้นตอนที่มีความเสี่ยงมาก ด้วยเหตุนี้บางครั้งจึงใช้เฉพาะกับผู้ป่วยอายุน้อยที่มีอาการไม่รุนแรง

ผู้ป่วยบางรายเลือกที่จะเข้ารับการรักษาพยาบาลโดยไม่ต้องผ่าตัด ตัวอย่างเช่นผู้ป่วยที่มีอาการเล็กน้อยสามารถเลือกใช้ยาเพื่อช่วยควบคุมโรคในสมองได้ แม้ว่ายาอาจไม่สามารถขจัดโรคได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถชะลอความคืบหน้าได้

การรักษาทางการแพทย์อื่น ๆ ได้แก่ การผ่าตัดการใช้ยาหรือการฉายรังสี เทคนิคเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความสำเร็จในการรักษาสภาพ แต่แต่ละคนมีผลข้างเคียงของตัวเองและควรใช้เป็นทางเลือกสุดท้ายเท่านั้น

วิธีที่พบบ่อยที่สุดในการรักษาฮันติงตันคือการผ่าตัด ศัลยแพทย์จะเอาส่วนของสมองที่สร้างโดพามีนออกเพื่อลดอาการ เป็นที่ทราบกันดีว่าภาวะนี้เกิดขึ้นเมื่อระดับโดพามีนต่ำกว่าปกติในเยื่อหุ้มสมองซึ่งหมายความว่าเมื่อนำส่วนของสมองที่สร้างมันออกไปอาการของผู้ป่วยจะเริ่มบรรเทาลง

การผ่าตัดมักใช้เพื่อเอาสมองส่วนหน้าออก นี่คือส่วนของสมองที่ควบคุมการควบคุมกล้ามเนื้อและได้รับผลกระทบบ่อยที่สุดในช่วงแรกของโรค วิธีนี้ประสบความสำเร็จในการรักษาอาการบางอย่างในช่วงแรก ๆ แม้ว่าผู้ป่วยจะต้องรับประทานอาหารที่ จำกัด และรับประทานยาเพื่อป้องกันผลข้างเคียงที่รุนแรงขึ้นก็ตาม

เมื่อเวลาผ่านไปผู้ป่วยโรคฮันติงตันอาจตัดสินใจเลือกใช้ยาและการผ่าตัดร่วมกัน หากยังมีอาการอยู่อาจแนะนำให้ทำการผ่าตัดเพิ่มเติม ในกรณีที่รุนแรงอาจใช้การผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนเซลล์ประสาทที่ได้รับความเสียหายจากยา อาจใช้ยาร่วมกับการผ่าตัดเพื่อให้ผู้ป่วยสามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของตนเองได้

ผู้ป่วยที่เป็นโรคมักต้องรับประทานยาหลายชนิด นี่คือเหตุผลที่บางครั้งแนะนำให้ใช้ยาร่วมกับการผ่าตัด หวังว่าการใช้ยาร่วมกันจะช่วยให้ยามีความสมดุลที่ดีขึ้นเนื่องจากผู้ป่วยบางรายไม่สามารถใช้ยาบางชนิดสำหรับโรคของตนได้

ผู้ป่วยรายอื่นที่เรียกว่ากลุ่ม "open label" จะมีนักประสาทวิทยาเพื่อประเมินกรณีของพวกเขาก่อนที่จะตัดสินใจว่าการผ่าตัดจะเป็นการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาหรือไม่ ซึ่งหมายความว่านักประสาทวิทยาจะต้องประเมินสภาพและหารือเกี่ยวกับความเสี่ยงของการผ่าตัดกับผู้ป่วย

เมื่อตัดสินใจเลือกรับการรักษาพยาบาลนักประสาทวิทยาจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าผู้ป่วยมีความแข็งแรงเพียงพอที่จะได้รับการผ่าตัดและจะคำนึงถึงผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นกับยา ก่อนตัดสินใจเลือกวิธีการรักษาโดยเฉพาะ

ควรกล่าวว่าโดยปกติไม่ควรรอจนกว่าโรคจะลุกลามจึงจะได้รับการผ่าตัด บางคนที่มีอาการนี้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีอาการร้ายแรงกว่านั้นจะไม่ตอบสนองต่อยา พวกเขาอาจต้องรอสักครู่ก่อนเข้ารับการผ่าตัด ในกรณีเช่นนี้อาจจำเป็นต้องลองใช้วิธีการรักษาอื่น ๆ ก่อนเข้ารับการผ่าตัด

แม้จะมีการผ่าตัด แต่ก็มีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัด ดังนั้นในกรณีส่วนใหญ่จึงควรขอคำแนะนำจากแพทย์ก่อนตัดสินใจดำเนินการ